توسعه مدلی عامل-بنیان برای شبیه‌سازی مکان‌مند رفتار عابران در گذر از خیابان و استفاده از پل‌های عابر پیاده

عناصر ترافیکی از اجزای مهم در مدیریت ترافیک محسوب می­شوند. ازدحام خودروها در شهرها سبب شده است که عناصر ترافیکی در ایران بیشتر به‌صورت سواره‌محور باشند تا پیاده‌محور و از این رو کمتر به رفاه و امنیت عابران اهمیت داده شده است. یکی از مهمترین عناصر ترافیکی که تأثیر بسزایی در امنیت عابران در گذر از عرض خیابان دارد، پل عابر پیاده است. یافتن مکان نصب پل‌های عابر پیاده معمولاً با توجه به آیین­نامه‌ها و شرایط ذکر شده در آن‌ها انجام می‌شود و کمتر نگاه تحلیلی جامعی به این موضوع شده است. این امر سبب گردیده است که بسیاری از پل‌های عابر نصب شده از کارایی لازم برخوردار نباشند و افراد گذر از عرض خیابان را به استفاده از این گذرگاه‌های امن ترجیح دهند. در این تحقیق ضمن بهره­گیری ازاطلاعات و ابزار تحلیل مکانی، مدلی عامل-بنیان برای بررسی و پیاده‌سازی رفتار عابران در گذر از عرض خیابان توسعه داده شده است. مدل عامل-بنیان امکان لحاظ نمودن فرایند تصمیم­گیری و شرایط دخیل در آن را فراهم می­آورد که منتج به ارائه نتایجی نزدیک به واقعیت می­شود. مدل توسعه داده شده برای ارزیابی چهار دستگاه پل عابر موجود در بلوار پاسداران شیراز مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که کارایی کم ­استفاده‌ترین پل موجود با یک جا به جایی 150 متری می­تواند حدود 27 درصد نسبت به وضعیت فعلی افزایش یابد. سپس از مدل برای یافتن مکان مناسب برای نصب پنجمین پل استفاده شد و دو مکان برای این پل پیشنهاد گردید. نتایج مدل نشان می‌دهد که در صورت نصب پل پنجم در مکان‌های پیشنهادی، میزان استقبال از آن بیش از چهار پل موجود خواهد بود.